Dlaczego moje psy mają zimne uszy?

Dlaczego uszy mojego psa są zimne?” Zapytałam go, gdy pocierał ręce, żeby je ogrzać.

– Może dlatego, że włożyłeś je do lodówki, kiedy poszedłeś się z nią zobaczyć? on odpowiedział.

Znowu poczułem zimno. Twarz i uszy zaczęły mnie mrowić. „Dlaczego uszy moich psów są zimne?” – zapytałem, czując zawroty głowy.

– To zabawne, chyba też nie wiem – powiedział.

— Ale dlaczego? Włożyłem je do lodówki?

- Byłeś zdenerwowany. Może włożyłeś je tam, żeby się ochłodziły.

Ukłoniłem się.

– Martwiłem się o ciebie – powiedział.

Położyłem głowy psów na moich kolanach i trzymałem je, aż zasnęły. Weszła moja mama i odłożyła psy z powrotem do sypialni. Powiedziała, że ​​muszę odpocząć i nie protestowałem. Ale nie chciało mi się spać.

Położyłem się do łóżka i próbowałem zasnąć, ale nie mogłem. Próbowałem wymyślić historię, którą zamierzałem napisać do książki, ale moje myśli wędrowały z powrotem do zmarłego przyjaciela. Pomyślałam o tym, jak bardzo mnie kochał i zastanawiałam się, jak mogłam kiedykolwiek kochać kogoś tak bardzo, zwłaszcza jeśli nie kochałam nawet mojej matki.

„Nie wiem, dlaczego tak bardzo mnie kochał”, powiedziałam do siebie, a potem pomyślałam o nim, jak trzyma mnie za rękę, kiedy śpiewał i grał na gitarze, io tym, jak moja twarz zrobiła się gorąca, kiedy mnie dotknął. Pomyślałem o tym, jak pachniał, jak pachniał lasem, chłodną bryzą i mnóstwem różnych rodzajów drzew i roślin. Pomyślałam o miękkości jego twarzy, kiedy mnie pocałował, io tym, jak czuło się jego ciało, gdy obejmował mnie ramionami. Pomyślałam o tym, jak na mnie patrzył, kiedy śpiewał, io tym, jak jego oczy były tak ciemne i pełne miłości.

Ale moje serce było ciężkie i kiedy myślałem o tym wszystkim, czułem się samotny.

Wstałem z łóżka i poszedłem do salonu.

„Nie chcę już pisać” – powiedziałem. „Nie chcę już o nim pisać. Nie chcę o nim myśleć. Chcę myśleć o sobie. Chcę myśleć o sobie i swoim życiu”.

Wyłączyłem światła, wszedłem do sypialni i położyłem poduszkę na podłodze. Położyłem się na podłodze i naciągnąłem na siebie kołdrę.

Chciałem zapomnieć o zmarłej dziewczynie io jej przyjaciołach. Chciałem zapomnieć o psach i wszystkich smutnych rzeczach, o których myślałem. Chciałem pomyśleć o tym, jak bardzo kocham moją matkę i jak bardzo kocham mojego ojca i chciałem o niej zapomnieć. Chciałem poczuć moje serce i to, jak boli. Chciałem poczuć moje serce, jak ono bije i jak moje serce sprawia, że ​​czuję tak wiele różnych rzeczy, a wszystkie z nich są tak dobre. Chciałem poczuć moje serce, mój mózg i moje płuca, i chciałem zapomnieć o zmarłej dziewczynie i jej przyjaciołach, i chciałem poczuć słońce, księżyc i gwiazdy, i chciałem zapomnieć o niej.

*

Następnego dnia zabrałem psy do parku i biegałem z nimi, aż nadszedł czas wyjazdu. Psy były zmęczone i głodne.

"Co teraz zrobimy?" Zapytałem mamę, kiedy wróciłem do domu.

– Nie wiem – powiedziała. – Może powinieneś iść zobaczyć się z ojcem.

"Czy on będzie w domu?" Zapytałam.

– Powinien być – odpowiedziała.

- A co, jeśli nie jest? A jeśli jest w pracy?

- Nie wiem. Może powinien wrócić do domu i się z tobą zobaczyć.

– Nie sądzę, żebym chciał, żeby mnie zobaczył – powiedziałem.

"Dlaczego?" zapytała. – Nie jesteś chory.

Zastanawiałem się, co pomyślałby mój ojciec, gdybym mu powiedział, że poszedłem do lasu i zobaczyłem dziewczynę z przyjaciółmi. Pomyślałam o tym, jak by się czuł, gdybym mu powiedział, że ją przytulałem, przytulałem, całowałem i mówiłem, jak bardzo ją kocham.

Wszedłem do kuchni i napiłem się mleka ze szklanki.

– Twój ojciec nigdy w to nie uwierzy, wiesz? Moja matka powiedziała.

"O czym mówisz?" Zapytałam.

- Słyszałeś mnie, on w to nie uwierzy, wiesz?

Wszedłem do salonu, wziąłem telefon i pokazałem jej zdjęcia, które zrobiłem.

– Cóż, może to go przekona – powiedziałem.

– On nigdy w to nie uwierzy – powtórzyła mama.

Usiadłem na podłodze, a moja mama uklękła obok mnie.

– Chciałam opowiedzieć ci historię – powiedziała. – To znaczy, miałem opowiedzieć ci historię i pokazać ci zdjęcia, ale nie sądzę, że chcesz tego słuchać. Więc może powinniśmy po prostu pójść i zobaczyć twojego ojca.

Nie chciałem widzieć ojca i nie sądziłem, że chcę z nim rozmawiać, ale ona ciągle próbowała mnie przekonać, żebym tam pojechał.

Poszedłem do sypialni po kurtkę i buty ojca.

"Gdzie idziemy?" zapytała.

– Park – odpowiedziałem.

Wyszliśmy z domu i wsiedliśmy do mojego samochodu.

"Dlaczego nie włączysz radia?" Powiedziałem.

"Co zamierzasz tam robić?" zapytała.

"Nie wiem."

– A jeśli zobaczysz dziewczynę?

– A jeśli zobaczę dziewczynę? Powiedziałem.

– Nie wiem – odpowiedziała. "Może powinieneś po prostu włączyć radio."

"Robi się ciemno,"